.

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 20:00 ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ Δ.ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ
Λεωφόρος Δημοκρατίας 19


Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Συγκέντρωση αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και μετανάστες από τη Λαϊκή Επιτροπή

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες και καταδίκης των ρατσιστικών κραυγών μίσους, πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Τρίτης 28 Φλεβάρη, έξω από το Δημαρχείο Ωραιοκάστρου, με πρωτοβουλία της  Λαϊκής Επιτροπής Ωραιοκάστρου.
Στη συγκέντρωση μίλησε η Άννα Μπάμπα, εκ μέρους της Λαϊκής Επιτροπής, η οποία κάλεσε τον εργαζόμενο λαό του Ωραιοκάστρου σε επαγρύπνηση και συνεχείς αγώνες για το δυνάμωμα της ταξικής αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες. Κάλεσε το λαό να μη δείξει καμία ανοχή στο ρατσισμό και τους φασίστες. Να απαιτήσει μόρφωση για όλα τα προσφυγόπουλα, ανθρώπινες συνθήκες ζωής και ταξιδιωτικά έγγραφα για τον τόπο προορισμού τους σε όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε ο Σάκης Βαρδαλής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής και ο Άγγελος Θεμελής, δημοτικός σύμβουλος Ωραιοκάστρου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».
Ακολούθησε μαχητική πορεία στους δρόμους της πόλης και μαζική εξόρμηση στο λαό της περιοχής με την ανακοίνωση της Λαϊκής Επιτροπής.

902.gr





Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Τ Ρ Ι Τ Η 2 8 / 0 2/ 2 0 1 7 – 1.00 Μ. Μ. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ



Λ Α Ϊ Κ Η Ε Π Ι Τ Ρ Ο Π Η ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ
ΚΑΛΩΣΟΡIΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ!
ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΙΣΟΥΣ.
Η Λαϊκή Επιτροπή Ωραιοκάστρου χαιρετίζει τους εργαζόμενους της περιοχής, καθώς και τη μεγάλη πλειοψηφία των Γονέων του 1ου Δημοτικού Σχολείου, που υποδέχθηκαν με θέρμη και αγάπη τα προσφυγόπουλα. Έδωσαν έτσι ένα καλό μάθημα στους γνωστούς επαγγελματίες «πατριώτες», που απομονωμένοι δίνουν το δικό τους σόου για τη δημιουργία εντυπώσεων.
Οι εργαζόμενοι του Ωραιοκάστρου απομόνωσαν και καταδίκασαν και την απαράδεκτη και διχαστική τοποθέτηση του Συλλόγου Γονέων του 1ου Δημοτικού, που κήρυξε μάλιστα και τριήμερη αποχή. Με την ανακοίνωσή τους οι κύριοι του Δ.Σ. του Συλλόγου αναπτύσσουν επικίνδυνες από κάθε άποψη και ρατσιστικές θεωρίες, για ‘αλλοδαπούς», που δε δικαιούνται -κατά το Σύνταγμα κιόλας- να μορφώνονται , ούτε να μπαίνουν στις αίθουσες «που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα». Σιγοντάρουν έτσι την παράσταση των ακροδεξιών, δηλητηριάζουν με μίσος και ρατσισμό παιδιά και γονείς.
Η θερμή υποδοχή των προσφυγόπουλων και η αποτυχία της «αποχής» τους είναι η καλύτερη καταδίκη της θλιβερής για γονείς στάσης τους.
Καλούμε τους γονείς, όλους τους εργαζόμενους του Ωραιοκάστρου, να καταδικάσουν και να απομονώσουν τις ρατσιστικές και φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, τις κραυγές μίσους των σκοταδιστών. Να αποβάλουν και να θέσουν στο περιθώριο όλους αυτούς που βρωμίζουν το Ωραιόκαστρο και δυσφημίζουν το φιλόξενο και κατά βάση προσφυγικό λαό του Δήμου μας.
Η απάντησή μας πρέπει να είναι το δυνάμωμα της ταξικής αλληλεγγύης στους ξεριζωμένους από τον ιμπεριαλισμό πρόσφυγες και μετανάστες. Να δυναμώσουμε την αντίθεση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αλλά και στην υποκρισία της κυβέρνησης, που συμμετέχει σε αυτές και τις ενισχύει, την ίδια στιγμή που εγκλωβίζει στη χώρα μας και σε άθλιες συνθήκες τους πρόσφυγες.
- ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ.
- ΜΟΡΦΩΣΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ.
- ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Τ Ρ Ι Τ Η 2 8 / 0 2/ 2 0 1 7 – 1.00 Μ. Μ.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

O ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ Ι.Κ.Α. ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ’’ Η ΕΝΟΤΗΤΑ’’

Καλεί τους συνταξιούχους σε μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 21 Φλεβάρη

Ξεσηκωμός - Οργάνωση - Αγώνας

Να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας, ό,τι με θυσίες και τον αγώνα μιας ζωής πληρώσαμε, ανατρέποντας πολιτικές, που τσακίζουν εμάς και τα παιδιά μας.

Η Διοίκηση του Σωματείου μας καλεί όλους τους συνταξιούχους σε μαζική, μαχητική, αγωνιστική συμμετοχή στο συλλαλητήριο που οργανώνει το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα την Τρίτη 21 του Φλεβάρη.
Αυτή είναι η Εργατική - λαϊκή απάντηση σε παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτός είναι ο δρόμος που είναι ανοιχτός για όλους όσους με τις αντεργατικές αντιλαϊκές αντισυνταξιουχικές πολιτικές τους τσακίζουν όλες οι κυβερνήσεις και η σημερινή, για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.


“Κανένας φόβος, καμιά υποταγή - Αγώνας για δουλειά με δικαιώματα, ζωή με αξιοπρέπεια” είναι το σύνθημα του ταξικού εργατικού κινήματος. Στον ίδιο δρόμο και οι απόμαχοι της δουλειάς και όχι του αγώνα. Διεκδικούμε ό,τι πληρώσαμε σε όλη μας τη ζωή, δεν το χρωστάμε σε κανένα δανειστή, δεν νομιμοποιούμε στη συνείδησή μας και θα τα διεκδικήσουμε μέχρι τέλους ό,τι μας έχει αφαιρεθεί. Παλεύουμε μαζί με τα παιδιά μας, με τα εγγόνια μας για όλα εκείνα τα δικαιώματα που σήμερα πρέπει και μπορεί να έχει ο εργαζόμενος, ο φτωχός αγρότης, ο μικρός επαγγελματίας, ο συνταξιούχος από τον πλούτο που παράγει.

Σταθερή με ανθρώπινα ωράρια εργασία, συλλογικές συμβάσεις, δημόσια δωρεάν Υγεία - ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κατοικία, ρεύμα, θέρμανση αξιοπρεπείς συντάξεις. Όλα αυτά θυσιάζονται στο βωμό των κερδών μιας χούφτας πολυεθνικών. Για μία ανάπτυξη που πληρώνεται με την περικοπή των δικαιωμάτων μας, τη χειροτέρευση της ζωής όλων αυτών που στα εργοστάσια, τα χωράφια, τα μικρομάγαζα παράγουν τον πλούτο στην κοινωνία.

Συμμετέχουμε όλοι μαζικά, μαχητικά, αγωνιστικά στα συλλαλητήρια του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, συνεχίζουμε τους αγώνες μας μέχρι την ανατροπή των αντεργατικών αντιλαϊκών, αντισυνταξιουχικών πολιτικών.


Τρίτη 21 του Φλεβάρη στις 6.30 μ.μ., στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Η Λαική Επιτροπή μαζί με την ΟΓΕ - Ω καλωσόρισε σήμερα τα παιδιά των προσφύγων

Η Λαική Επιτροπή μαζί με την Ομάδα Γυναικών Ωραιοκάστρου (μέλος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας)
καλωσόρισε σήμερα τα παιδιά των προσφύγων που θα φοιτήσουν στα σχολεία του δήμου μας.
Η Λαική Επιτροπή απο τον ερχομό των προσφύγων στην χώρα και στο δήμο μας
στάθηκε δίπλα στους πρόσφυγες και για το ξεκίνημα των παιδιών στο σχολειο αισθάνεται ιδιαίτερη χαρά, ικανοποίηση και δικαίωση γιατι μετά απο τόσους αγώνες,δικαστικές κλήσεις και απειλές κατάφερε να ανατρέψει το ξενοφοβικό και ρατσιστικό κλίμα που σκόπιμα καλλιεργήθηκε απο την δημοτική αρχή και δυσφήμησε τον δήμο μας πανελλαδικά.
Ο ρατσισμός και η ξενοφοβία δε θα λύσουν τα προβλήματα των σχολείων ούτε θα βελτιώσουν τις συνθήκες σπουδών και ζωής των παιδιών μας.
Η ανασφάλεια, η οργή και η αγανάκτηση γύρω από την ένταση του προσφυγικού ζητήματος είναι δικαιολογημένη όταν κατευθύνεται ενάντια στην πραγματική αιτία των δεινών που ζούμε, που δεν είναι άλλη από τις κυβερνητικές επιλογές και την βάρβαρη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Αυτοί κάνουν πολέμους και οργανώνουν επεμβάσεις για τα κέρδη των μονοπωλίων.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες είναι θύματα της ίδιας βαρβαρότητας που μας καταδικάζει στη φτώχεια, στη λειψή και “ετοιμόρροπη” Υγεία και Παιδεία, στην αφαίρεση δικαιωμάτων.
Οι πρόσφυγες και μετανάστες δεν επέλεξαν τη χώρα μας για διαμονή και προορισμό τους ,πόσο μάλλον εγκαταλελειμμένα εργοστάσια στο Ωραιόκαστρο. Είμαστε στην ίδια “μπάντα” και απέναντί μας έχουμε τα μονοπώλια και τα κέρδη τους!
Διεκδικούμε:
  • Με ευθύνη του κράτους να υλοποιηθούν όλες οι απαραίτητες προϋποθέσεις για ουσιαστική εκπαίδευση των παιδιών των προσφύγων, τόσο στους χώρους φιλοξενίας, όσο και στα σχολεία.
  • Καμία εμπλοκή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) και άλλων αυτόκλητων “αλληλέγγυων” που συχνά ο ρόλος τους είναι ύποπτος.
  • Να τηρούνται τα κριτήρια εγγραφής που ισχύουν για όλα τα παιδιά, όπως εμβόλια και ιατρικές βεβαιώσεις, για να μην αποκλειστεί ούτε ένα προσφυγόπουλο από την εκπαιδευτική διαδικασία.
  • Να διασφαλισθεί όλο το απαραίτητο εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό.
  • Να διασφαλισθεί η ασφαλής μεταφορά των παιδιών.

    Υποδοχή των παιδιών στο σχολείο !
     
    Πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο Ωραιοκάστρου με το σύνθημα - "Είστε η σαπίλα όλου του ντουνιά,μπλόκο στους φασίστες σε κάθε γειτονιά !"

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

Η (επίφοβη) καπιταλιστική ανάκαμψη και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Η καπιταλιστική ανάκαμψη με «επισφαλείς προβλέψεις»

Αναφορικά με τις αστικές προβλέψεις για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας το 2017, οι εκτιμήσεις διαφοροποιούνται σημαντικά, ανάλογα με την πηγή της πρόβλεψης, και κυμαίνονται από 2,8% της πιο πρόσφατης πρόβλεψης του ΔΝΤ και 2,7% της Κομισιόν, μέχρι 0,7% στην έκθεση των 8 γερμανικών ινστιτούτων. Το σύνολο, ωστόσο, των προβλέψεων εκτιμά πως το 2017 η ελληνική οικονομία θα γυρίσει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Οι κυβερνητικές προβλέψεις, όπως αποτυπώθηκαν και στον κρατικό προϋπολογισμό για το 2017, κάνουν λόγο για ρυθμό ανάπτυξης 2,7% ετησίως.
Οι αστικές προβλέψεις, ωστόσο, είναι επισφαλείς, τόσο στο φόντο της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, όσο και μιας σειράς παραγόντων που είδαμε και σε προηγούμενα άρθρα, που μπορούν να επιδράσουν αρνητικά στην επίτευξη θετικών ρυθμών ανάπτυξης.
Ενδεικτικά καταγράφουμε ορισμένους απ' αυτούς:
  • Η επιβράδυνση της διεθνούς οικονομίας κάνει τους στόχους για μεγάλη αύξηση των εξαγωγών δύσκολα επιτεύξιμους, ενώ επιδρά αρνητικά και στις επιδόσεις του τουρισμού. Εξάλλου, μια επιδείνωση της οικονομίας διεθνώς, που αποτελεί ένα ισχυρό ενδεχόμενο, θα έχει έντονες συνέπειες στην ΕΕ, που αποτελεί βασικό οικονομικό εταίρο της ελληνικής οικονομίας. Επιπλέον, η κυβερνητική πρόβλεψη για μεγάλη αύξηση της κατανάλωσης προβληματίζει, καθώς ο προϋπολογισμός προβλέπει νέα μέτρα.
  • Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην ευρύτερη περιοχή εκθέτει τη χώρα σε μεγάλους κινδύνους και ταυτόχρονα ενδέχεται να επιδράσει άμεσα ή έμμεσα στις οικονομικές εξελίξεις. Π.χ. μια σειρά από ανοιχτά ενδεχόμενα όπως πιθανές κυρώσεις του ΝΑΤΟ σε Ρωσία και Κίνα και τα αντίστοιχα αντίποινα, μια νέα ένταση της προσφυγικής κρίσης ή ακόμα και η πιο άμεση και εκτεταμένη εμπλοκή της Ελλάδας σε πολεμικές επιχειρήσεις στην περιοχή κ.ο.κ., αποτελούν όλα παράγοντες που μπορούν να επιδράσουν στην πορεία αυτή, αλλά και σε βασικούς κλάδους όπου στηρίζεται το σχέδιο καπιταλιστικής ανάκαμψης όπως ο τουρισμός.
  • Η όξυνση της αστάθειας στην Ευρωζώνη, στην οποία αναφερθήκαμε και σε προηγούμενο άρθρο, δυσκολεύει σημαντικά τις επενδύσεις στην Ελλάδα, λόγω της πιθανότητας εξόδου από την Ευρωζώνη - Grexit. Δημιουργούνται «συναλλαγματικοί κίνδυνοι» εξαιτίας της πιθανότητας αλλαγής νομίσματος, ενώ ταυτόχρονα μια Ελλάδα εκτός ΕΕ δεν αποτελεί πρόσφορη αγορά επενδύσεων και ειδικά σε ό,τι αφορά κλάδους που ιεραρχούνται, όπως π.χ. την Ενέργεια, τις μεταφορές, την εφοδιαστική αλυσίδα κ.ο.κ.
Τέλος, παρ' όλο που στη σχέση οικονομίας - πολιτικής το θεμελιακό στοιχείο είναι η οικονομία, η πολιτική δεν είναι παθητική. Κι από αυτήν την άποψη, σειρά πολιτικών παραγόντων στο εσωτερικό και διεθνώς (π.χ. εξελίξεις και εκλογές στην ΕΕ, διαδικασία του Brexit κ.ο.κ.) μπορούν να επιδράσουν ανασταλτικά στη διαφαινόμενη τάση ανάκαμψης, όπως εξάλλου συνέβη και μεταξύ 2014-2015.
Στη βάση και των παραπάνω είναι σχετικά υψηλή η πιθανότητα επιστροφής της ελληνικής οικονομίας σε φάση ανάκαμψης το 2017, ωστόσο με ρυθμό ανάπτυξης σαφώς πιο περιορισμένο.

...και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

Με βάση αυτά τα αντικειμενικά δεδομένα, η αστική τάξη στην Ελλάδα προσαρμόζει και ιεραρχεί βασικούς στόχους, όπως η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, η υλοποίηση μεγάλων επενδύσεων για την ανάδειξη της χώρας σε κόμβο μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων στην ευρύτερη περιοχή, η καπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση με την προώθηση αλλαγών στην κλαδική διάρθρωση της οικονομίας ώστε να ενισχυθεί ο εξαγωγικός προσανατολισμός, η διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, ο εκσυγχρονισμός της δομής, της λειτουργίας και της υποδομής του αστικού κράτους, ώστε να συμβάλει πιο αποτελεσματικά στην καπιταλιστική κερδοφορία.
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπηρετεί τους στόχους αυτούς, ενώ συνεχίζοντας επί της ουσίας την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, προωθεί περαιτέρω δυο αλληλένδετες επιδιώξεις, προσπαθώντας να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την ανάκαμψη της οικονομίας:
  • Προωθεί τη δημοσιονομική εξυγίανση και πειθαρχία, δηλαδή την ισοσκέλιση κρατικών εσόδων και δαπανών σε βάρος των λαϊκών εισοδημάτων.
Στο πλαίσιο αυτό εφαρμόζει με συνέπεια τους στόχους που προβλέπονται στα μνημόνια για τη δημοσιονομική εξυγίανση, εκφράζοντας γενικότερες στρατηγικές επιλογές της Ευρωζώνης για την ανάγκη δημοσιονομικής πειθαρχίας, όπως αυτή καθορίζεται στο πλαίσιο της Ενιαίας Οικονομικής Διακυβέρνησης και του αναθεωρημένου Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ και εξειδικεύεται για την Ελλάδα στο 3ο μνημόνιο. Γι' αυτό έχει προχωρήσει στη συγκρότηση του «Δημοσιονομικού Συμβουλίου», που θα επιβλέπει την εκτέλεση του προϋπολογισμού και θα παρεμβαίνει σε περίπτωση αποκλίσεων από τους στόχους, ενώ θεσμοθέτησε τον αυτόματο δημοσιονομικό «κόφτη», που σήμερα διευρύνεται και εμπλουτίζεται στο πλαίσιο και της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη «αξιολόγηση».
Η «δημοσιονομική εξυγίανση» αποτελεί, άλλωστε, και επιλογή της αστικής τάξης της χώρας, γιατί η επίτευξη δημοσιονομικών πλεονασμάτων εγγυάται τη δυνατότητα του αστικού κράτους να χρηματοδοτεί την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, αποτελεί και ανάγκη για τη διασφάλιση της συμμετοχής στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Συγχρόνως, στις παρούσες συνθήκες, αποτελεί προϋπόθεση για την πρόσβαση του αστικού κράτους σε πηγές φθηνότερης χρηματοδότησης, όπως φανερώνει και η διαπραγμάτευση για το ξεπάγωμα της δεύτερης «αξιολόγησης» του ελληνικού προγράμματος (βλέπε ένταξη στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας).
  • Συνεχίζει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Οι αναδιαρθρώσεις αυτές βρίσκονται στον πυρήνα της κυβερνητικής αναπτυξιακής πρότασης, της λεγόμενης «παραγωγικής ανασυγκρότησης» που ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι εξασφαλίζει τη «δίκαιη ανάπτυξη» και δεν απαιτεί - δήθεν - νέες θυσίες από τους εργαζόμενους.
Πρόκειται, βέβαια, για απάτη με στόχο να στρατεύσει το λαό στους στόχους του κεφαλαίου, αφού το πρόγραμμα περιλαμβάνει συγκεκριμένους στόχους και πολιτικές κατευθύνσεις που υπηρετούν την άρχουσα τάξη, άξονες εξάλλου που αναφέρονται σε κάθε κυβερνητική αναπτυξιακή πρόταση την τελευταία 20ετία: «αξιοποίηση εργατικού δυναμικού», «εξωστρέφεια», «καινοτομία», «τεχνολογικές αλλαγές στον παραγωγικό ιστό» κ.ά.
Αλλωστε, όπως χαρακτηριστικά καταγράφεται και στον προϋπολογισμό, τα παραπάνω αποτελούν τρόπον τινά μια αναγκαστική επιλογή για την αστική διαχείριση, ώστε από άλλο δρόμο «να κερδηθεί η μάχη της ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου, δεδομένου ότι «η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές της», δηλαδή η δυνατότητα περαιτέρω συμπίεσης μισθών για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχει εξαντληθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει στο λαό να αποδεχτεί ως δεδομένες τις τεράστιες απώλειες που είχε έως σήμερα και που η πολιτική του έρχεται να παγιώσει, προσδοκώντας σε έναν περιορισμό των απωλειών για το μέλλον. Αντίθετα από τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός πρέπει να κρίνει την κάθε νέα αναπτυξιακή πρόταση με κριτήριο την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών του και κυρίως την απαίτηση ικανοποίησης των αναγκών του, που θυσιάζονται συνεχώς στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.

Αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης

Το κυριότερο, βέβαια, είναι ότι όπως κάθε αστική πολιτική σε συνθήκες ανάκαμψης που στοχεύει στην αύξηση των κερδών του μονοπωλιακού κεφαλαίου, η κυβερνητική πολιτική υποβοηθά την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων:
  • Για παράδειγμα, πίσω απ' τη ρητορική για την «αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού» κρύβεται η ατελείωτη αλυσίδα μέτρων που οδηγούν σε φθηνή εργατική δύναμη. Χαρακτηριστική εδώ είναι η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης τον περασμένο Μάη, μνημείο αντιλαϊκότητας, που με όχημα τη «βιωσιμότητα» του ασφαλιστικού συστήματος προωθεί αποφασιστικά την ανταποδοτικότητα στην Κοινωνική Ασφάλιση και ουσιαστικά καταργεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της, μονιμοποιεί όλους τους προηγούμενους αντιασφαλιστικούς νόμους, οδηγεί σε δραστική περικοπή των συντάξεων και προβλέπει εκτόξευση των ασφαλιστικών εισφορών για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, μεταξύ των οποίων και των εργαζομένων με «μπλοκάκια». Ακόμη πιο χαρακτηριστικό είναι το νέο πακέτο των εργασιακών μέτρων που με εκβιασμούς και ψευτοδιλήμματα προωθείται τις μέρες αυτές, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης», και οδηγεί στην περαιτέρω μείωση του μισθού των νεοπροσλαμβανόμενων και του κατώτατου μισθού, αλλαγές στο πλαίσιο των ομαδικών απολύσεων και τις μισθολογικές ωριμάνσεις και χτύπημα του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος με αλλαγές στη συνδικαλιστική νομοθεσία (κήρυξη απεργίας, συνδικαλιστικά δικαιώματα κ.ά.).
  • Πίσω απ' τις διακηρύξεις για αποτελεσματικό κράτος κρύβεται η μεγαλύτερη φοροαφαίμαξη του λαού και οι περικοπές δαπανών κοινωνικής πολιτικής, προκειμένου να αυξηθεί η κρατική ενίσχυση των εγχώριων ομίλων και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών.
  • Η αξιοποίηση της καινοτομίας για την αύξηση της παραγωγικότητας δεν χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Στις ΗΠΑ, που αποτελούν διεθνές πρότυπο στον τομέα της καινοτομίας, μεταξύ του 1973 και του 2013 η παραγωγικότητα αυξήθηκε κατά 73%, ενώ το κατώτατο ημερομίσθιο μόλις κατά 9%. Γενικά, η αύξηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας προέρχεται απ' την αύξηση της ψαλίδας ανάμεσα στο επίπεδο παραγωγικότητας και το μισθό.
  • Η επιμονή στην εξωστρέφεια αποτελεί έμμεση κυβερνητική ομολογία ότι η σκληρή λιτότητα θα μείνει πολλά χρόνια στην εγχώρια αγορά, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι σχετικά μικρή. Γι' αυτό και η αύξηση των πωλήσεων πρέπει να αναζητηθεί στο εξωτερικό. Ετσι, ο προσανατολισμός της εγχώριας παραγωγής με γνώμονα το κέρδος μετατοπίζεται και απομακρύνεται ακόμα περισσότερο απ' την κατεύθυνση κάλυψης εγχώριων βασικών αναγκών. Εξάλλου, η τόνωση των εξαγωγών εμφανίζεται ως «απάντηση» στην κρίση σχεδόν σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Στην ουσία, η καταφυγή μεγάλου μέρους της καπιταλιστικής παραγωγής στις εξαγωγές ως απάντηση στην κρίση αντανακλά απ' τη μια τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αστική διαχείριση διεθνώς και, απ' την άλλη, την όξυνση των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων για μοίρασμα αγορών και γενικότερα οικονομικού εδάφους.
Γενικότερα, η πλούσια διεθνής και ελληνική πείρα επιβεβαίωσε ότι καμιά αστική κυβέρνηση δεν μπορεί να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό. Καθώς σαπίζει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο αντιδραστικός. Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι δεμένη με την εξαθλίωση των εργαζομένων, σχετική ή και απόλυτη.

Πώς συνδέεται η αύξηση του κρατικού χρέους με την υπερσυσσώρευση κεφαλαίου;

Στις Θέσεις αναφέρεται: «Το μεγάλο μέγεθος της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και η αδυναμία ελεγχόμενης απαξίωσής του (π.χ. στη μορφή του υπερβολικού κρατικού χρέους) με ικανοποιητικό τρόπο από τις αστικές κυβερνήσεις σε όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα».
Το πρόβλημα του υψηλού χρέους, ιδιωτικού και κρατικού, και της αδυναμίας αποκλιμάκωσής του διογκώνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν πως στη φάση της κρίσης το κρατικό χρέος αυξήθηκε περίπου κατά 40% στις αναπτυγμένες οικονομίες, παράλληλα με μια ελάχιστη μείωση του ιδιωτικού χρέους (κυρίως το χρέος των νοικοκυριών).
Στην πραγματικότητα, η αύξηση του κρατικού χρέους αντανακλά μια διαδικασία μετατροπής του ιδιωτικού χρέους σε κρατικό, σε όλα τα κέντρα.
Η διαδικασία αυτή έγινε μέσα από μεγάλα πακέτα κρατικής στήριξης προς τους μονοπωλιακούς ομίλους, που αυξήθηκαν σημαντικά στη φάση της κρίσης, με διάφορες μορφές (π.χ. δάνεια, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, αγορά ομολόγων κ.λπ.). Με τον τρόπο αυτό, μεγάλες υπερχρεωμένες επιχειρήσεις και τράπεζες «διασώθηκαν» απ' τα καπιταλιστικά κράτη, ενώ τα απαραίτητα κεφάλαια για τη διάσωσή τους προέκυψαν μέσα από μια σημαντική αύξηση του κρατικού δανεισμού (και σε ορισμένες περιπτώσεις μέσα από «τύπωμα» μεγάλης ποσότητας νέου χρήματος).
Όμως, η καπιταλιστική κρίση δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο. Έρχεται ως νομοτελειακό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που οδηγεί σε όξυνση όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλισμού. Η κρίση έρχεται ως αποτέλεσμα της ίδιας της συσσώρευσης του κεφαλαίου και ο χαρακτηρισμός της ως κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου αποδίδει αυτόν το χαρακτήρα της. Στον καπιταλισμό, στόχος της παραγωγής είναι το κέρδος και όταν αυτό δεν εξασφαλίζεται, η παραγωγή σταματά. Ουσιαστικό χαρακτηριστικό της κρίσης είναι πως ένα τμήμα του κεφαλαίου «δεν αποδίδει» ικανοποιητικό κέρδος. Πρώτα και κύρια με τη μορφή παραγωγικών επιχειρήσεων που δεν δίνουν κέρδη, με τη μορφή εμπορευμάτων που δεν πωλούνται, με τη μορφή χρήματος που δεν μπορεί να επενδυθεί κερδοφόρα και ως αποτέλεσμα αυτών και με τη μορφή δανείων που δεν μπορούν να αποπληρωθούν, αφού οι επιχειρήσεις στις οποίες «τοποθετήθηκαν» έπεσαν έξω. Αλλά η εκδήλωση της κρίσης φέρνει «αυθόρμητα» και την προσωρινή λύση της, με τη μορφή της καταστροφής ενός τμήματος του κεφαλαίου, σε κάθε μορφή του, επιτρέποντας στο υπόλοιπο να επανέλθει στην κερδοφορία, για να επαναληφθεί ο κύκλος.
Όμως, η προαναφερθείσα κρατική παρέμβαση «διάσωσης» επιχειρήσεων καθυστερεί χρονικά την απαξίωση του κεφαλαίου, τόσο αυτού που έχει επενδυθεί παραγωγικά, όσο και του τοκοφόρου (δηλαδή του κεφαλαίου που αποδίδει κέρδος μέσω του δανεισμού), στην οποία σπρώχνει αντικειμενικά η εκδήλωση της κρίσης. Η προστασία του τοκοφόρου κεφαλαίου είναι προφανής (τα δάνεια μετακυλίονται στο κράτος μέσα απ' τις τράπεζες). Ωστόσο, η ίδια διαδικασία προστατεύει μέχρι ένα βαθμό και το επενδυμένο κεφάλαιο, αφού ένας βασικός μηχανισμός τελικής καταγραφής της απαξίωσής του είναι η πίεση των δανειστών που οδηγεί σε χρεοκοπία, λύνεται η επιχείρηση και οδηγείται σε πώληση. Όμως, η «κρατικοποίηση» «κόκκινων» χρεών εμποδίζει την εν λόγω διαδικασία.
Τελικά, η μεγάλη αύξηση του κρατικού χρέους αντανακλά μια μορφή του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου που διογκώνεται και δεν προχωρά η απαξίωσή του. Η μεγάλη έκταση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου με τη μορφή υπερβολικού χρέους έχει σημάνει συναγερμό στα αστικά επιτελεία. Μια σειρά από αναλύσεις και εκθέσεις, απ' το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, αλλά και πολλές αναλύσεις μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και επενδυτικών οίκων, επιμένουν στο πρόβλημα του υψηλού κρατικού χρέους, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.

Τι εννοούμε με τον όρο «κοινωνικό κεφάλαιο»;

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο αναφέρεται ο όρος «κοινωνικό κεφάλαιο». Τι ακριβώς σημαίνει ο όρος; Τι εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε αντιφάσεις στην κίνηση του κοινωνικού κεφαλαίου;
Η αναφορά σε κοινωνικό κεφάλαιο προσδιορίζει πως αναφερόμαστε στο συνολικό κεφάλαιο της καπιταλιστικής κοινωνίας (1), στο συνολικό κεφάλαιο ενός αστικού κράτος σε αντιδιαστολή με το «ατομικό» κεφάλαιο ενός ξεχωριστού καπιταλιστή.
Ωστόσο, προτού αναφερθούμε στο περιεχόμενο του όρου «κοινωνικό κεφάλαιο», αξίζει να υπενθυμίσουμε το περιεχόμενο του όρου «κεφάλαιο».
Μερικές φορές, το κεφάλαιο γίνεται αντιληπτό ως ένα χρηματικό ποσό. Πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο πως ένα χρηματικό ποσό που βρίσκεται, π.χ. σε μια τραπεζική θυρίδα, ή σε ένα σεντούκι θαμμένο στο χώμα δεν λειτουργεί ως κεφάλαιο, αφού δεν αυτοαυξάνεται.
Ουσιαστικό χαρακτηριστικό και στόχος του κεφαλαίου, χωρίς το οποίο δεν αποτελεί κεφάλαιο, είναι να αυτοαυξάνεται, να επιστρέφει πίσω στον κάτοχό του προσαυξημένο.
Πίσω από την «αυτοαύξηση» του κεφαλαίου κρύβεται η ουσία της εκμετάλλευσης, δηλαδή η απόσπαση υπεραξίας απ' τον εργάτη. Ο κεφαλαιοκράτης αγοράζει την εργατική δύναμη του εργάτη με τον μισθό. Ο εργάτης, ενώνοντας την εργασία του με τα μέσα παραγωγής που ανήκουν στον κεφαλαιοκράτη παράγει ένα εμπόρευμα με αξία μεγαλύτερη απ' την αξία που του πλήρωσε ο κεφαλαιοκράτης, ένα εμπόρευμα που όμως ανήκει στον κεφαλαιοκράτη. Ετσι, πηγή του κέρδους κάθε κεφαλαίου είναι αυτή η διαφορά της αξίας, η υπεραξία και παράγεται μόνο απ' το κεφάλαιο που είναι επενδυμένο στη σφαίρα της βιομηχανίας(2). Αφού στον καπιταλισμό στόχος κάθε δραστηριότητας είναι το κέρδος, όταν μια δραστηριότητα δεν επιτυγχάνει ικανοποιητικό κέρδος, αντίστοιχο με το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί σ' αυτήν, αυτή σταματά.
Το κοινωνικό κεφάλαιο είναι το συνολικό κεφάλαιο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Εξετάζοντας την έννοια «κοινωνικό κεφάλαιο» και την ανάπτυξή του πρέπει να βλέπουμε τις αντιφάσεις που περικλείει.
Απ' τη μία, το κοινωνικό κεφάλαιο λειτουργεί συνολικά απομυζώντας υπεραξία απ' την εργατική τάξη, υπεραξία που στη συνέχεια διανέμεται σ' όλα τα επιμέρους κεφάλαια που το συνιστούν, αμείβοντάς τα με ένα κέρδος ανάλογο με το μέγεθός τους. Συγχρόνως, ένα μεγάλο μέρος των κερδών επανεπενδύονται, γίνονται νέο, πρόσθετο κεφάλαιο και το κοινωνικό κεφάλαιο συσσωρεύεται, αυξάνεται σε μέγεθος. Παράλληλα, τα επιμέρους κεφάλαια που συγκροτούν το κοινωνικό κεφάλαιο βρίσκονται σε μια στενή αλληλοσύνδεση και ανταγωνισμό μεταξύ τους. Το «προϊόν» του ενός είναι πρώτη ύλη, ή μέσο παραγωγής για ένα άλλο, ενώ οι εργάτες του ενός είναι καταναλωτές των εμπορευμάτων που παράγει το άλλο. Η αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου απαιτεί πολύ συγκεκριμένες σχέσεις ανάμεσα στα ξεχωριστά μέρη του.
Απ' την άλλη, τα επιμέρους ατομικά κεφάλαια που συγκροτούν το κοινωνικό κεφάλαιο βρίσκονται σε καθεστώς μόνιμου, συνεχούς ανταγωνισμού, που οξύνεται περαιτέρω στη φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Κάθε ξεχωριστό κεφάλαιο επιδιώκει να κερδίσει στον αγώνα του με τους ανταγωνιστές τους, τόσο στον ίδιο κλάδο όσο και σε όλους τους υπόλοιπους. Κριτήριο κάθε ξεχωριστού κεφαλαίου είναι το ποσοστό κέρδους που μπορεί να πετύχει. Με βάση αυτό το κριτήριο κινείται, επενδύεται, αλλάζει κλάδο, περιοχή και σφαίρα δραστηριότητας, χωρίς να υπολογίζει, ή να μπορεί να υπολογίσει, τις επιπτώσεις στο συνολικό κεφάλαιο.
Έτσι, η κίνηση του κοινωνικού κεφαλαίου είναι αντιφατική. Οι αντιφάσεις αυτές είναι πλευρές της βασικής αντίθεσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Η όξυνσή τους οδηγεί στην περιοδική εκδήλωση των καπιταλιστικών κρίσεων.
Παραπομπές:
1. Ουσιαστική ανάπτυξη του ζητήματος του κοινωνικού κεφαλαίου γίνεται στον τ. 2 του «Κεφαλαίου» του Μαρξ, 3ο μέρος.
2. Σημειώνουμε πως στη βιομηχανία εντάσσονται γενικά όλοι οι κλάδοι όπου παράγεται υπεραξία. Η βιομηχανία δεν περιορίζεται στη μεταποίηση. Μεγάλα τμήματα μιας σειράς κλάδων (π.χ. μεταφορές, τηλεπικοινωνίες κ.λπ.) παράγουν υπεραξία και με τη μαρξιστική έννοια εντάσσονται στη βιομηχανία.