Εδώ και κάμποσο καιρό το αστικό πολιτικό σύστημα προσπαθεί να αναδιοργανωθεί με νέα σχήματα και πρόσωπα. Η ΜΕΤΑΛΑΞΗ πιάνει όλο του το φάσμα, από τα δεξιά ως τα αριστερά. Επιδιώκει και με αυτόν τον τρόπο να ξεπεράσει τη βαθιά του κρίση, που είναι αντανάκλαση της συστημικής κρίσης. Στην προσπάθειά του αυτή τροφοδοτεί μορφώματα όπως «Το ποτάμι», εξαφανίζει κόμματα μίας χρήσης (ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ κ.α.), περιορίζει την «Χ.Α.» γιατί ξεπέρασε τα εσκεμμένα (αυτά δεν αφορούν τα παρακρατικά χτυπήματα σε πρόσφυγες και κομμουνιστές). Προβάλλει με ποικίλους τρόπους τον ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερά, αποδίδοντάς του χαρακτηριστικά που δεν έχει, τα οποία και ο ίδιος αρνείται δίνοντας συνέχεια διαπιστευτήρια καλού παιδιού. Ετοιμάζει αντικαταστάτη στη παλιά του θέση την για χρόνια «κινηματική» του γλάστρα ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το σύστημα σπέρνει φόβους, εκβιασμούς και εφησυχασμούς, αναμονές και αυταπάτες. Ωστόσο πολλοί πολίτες κατανοούν ότι δεν υπάρχουν λύσεις από τα πάνω, με παλιούς και νέους σωτήρες. Οποιαδήποτε κυβέρνηση βγει από τις κάλπες, έχει στο συρτάρι της νέα μέτρα γιατί αυτό υπαγορεύει η στρατηγική της Ε.Ε. και η ενίσχυση της κερδοφορίας των καπιταλιστικών ομίλων. Οι εξαγγελίες ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ είναι παραμύθια.
Βασική επιδίωξη και των δύο πόλων που αντιμάχονται για την διαχείριση της εξουσίας των μονοπωλίων, ήταν και είναι η αξιοποίηση των θυμάτων της ακραίας φτώχειας ως όχημα συνέχισης της επίθεσης στον κύριο όγκο των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων. Γι αυτό όλοι τους υπόσχονται ψίχουλα του 1,2 ευρώ τη μέρα σε κατώτατα εισοδήματα, ελάχιστο εισόδημα σε εξαθλιωμένους, μικρές ελαφρύνσεις στη λαίλαπα των φόρων, ενώ οι μεγάλοι εισοδηματίες πληρώνουν ελάχιστους φόρους. Αφήνουν στο απυρόβλητο την επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και της ανακύκλωσης των ανέργων. Την τελευταία την κάνουν και προεκλογική υπόσχεση! Δε λένε κουβέντα για τις μεθοδεύσεις, που επιβάλλει η Ε.Ε. σε ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Ευαγγελίζονται διαχείριση της φτώχειας με συσσίτια και κουπόνια. Δεν βάζουν καν ζήτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία. Ξέχασαν, ακόμα και οι συνδικαλιστές τους την αύξηση των μισθών-συντάξεων για αναπλήρωση των απωλειών της πενταετίας. Φορολογούν, ο καθένας με τον τρόπο του την λαϊκή κατοικία.
Μπορεί να παριστάνουν ότι διαφέρουν, όμως στην πράξη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, της ίδιας υποταγής σε ένα σύστημα που σαπίζει και εξαθλιώνει όλο και περισσότερους λαούς και ιδιαίτερα τον δικό μας. Εχουν πάνω από όλα την προστασία και ενίσχυση της μεγάλης επιχειρηματικής δραστηριότητας, αυτής δηλαδή που έφερε τη κρίση.
Γι αυτό, όποια κυβέρνηση αναδειχθεί πρέπει να βρει μπροστά της ένα ρωμαλέο κίνημα που θα παλεύει για την αναπλήρωση των απωλειών, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Η ψήφος μας πρέπει να αντιταχθεί στη λογική αναγνώρισης του χρέους των κεφαλαιοκρατών και του πολιτικού τους προσωπικού. Ο λαός μας δεν ευθύνεται και δεν πρέπει να πληρώσει. Όπως λένε οι κομμουνιστές, όπως έκανε ο Λένιν.
Τα μνημόνια της Ε.Ε. είναι διαρκείας και ο λαός δεν σώζεται ούτε από τους αέρηδες του Ολάντ και τις φιγούρες των Podemos, ούτε από τις συμμαχίες του Νότου με τους Ρέντζι και Γκρίλο. Δεν σώζεται από την καλοσύνη των ευρωπαίων «εταίρων». ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ, ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΑ ΣΩΘΕΙ. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ενίσχυση παντού του Κ.Κ.Ε. που μεθοδικά, συνέχεια και με συνέπεια αντιπαλεύει την αντιλαϊκή πολιτική από όπου και αν προέρχεται, που προειδοποίησε έγκαιρα γι αυτά που βιώνουμε, που κινείται στη λογική σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα, δίνει ελπίδα και προοπτική για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της οικονομίας και της εξουσίας.
ΑΛΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.--
Θεμελής Αγγελος
Δημοτικός Σύμβουλος της
«Λαϊκής Συσπείρωσης»