Το ΚΚΕ από τότε σημείωνε ότι για την πραγματική ανάκτηση απωλειών και ουσιαστική ανακούφιση των εργαζομένων χρειάζεται επαναφορά όλων των δικαιωμάτων που χάθηκαν, μέτρα για την προστασία των ανέργων, των πιο αδύνατων, όσων υποφέρουν αλλά και διεκδίκηση και πάλη για τις σύγχρονες εργατικές λαϊκές ανάγκες. Χρειάζεται στην πραγματικότητα σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ χωρίς αυτή κάθε υπόσχεση, μένει γενικόλογη ευχή, κενό γράμμα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι κομμουνιστές, τα μέλη και στελέχη του συνέβαλαν στην οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης και αλληλεγγύης στα σωματεία, στις λαϊκές επιτροπές, πρωτοστάτησαν καθημερινά στην αντιπαράθεση με την εργοδοσία. Κατέθεσαν, επίσης, μια σειρά προτάσεις στη Βουλή για την προστασία των ανέργων, του λαϊκού εισοδήματος, για τα χρέη των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, την ανάκληση όλων των διαθεσιμοτήτων και των απολύσεων στο Δημόσιο, την κατάργηση της λεγόμενης «ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης» και του χαρατσιού στην ακίνητη περιουσία κ.ά. Ολες απορρίφθηκαν ως ασύμφορες για τη δημοσιονομική σταθερότητα, αποκαλύπτοντας έτσι τα «όρια» της αστικής διαχείρισης.
Περνώντας ο καιρός, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε το γεγονός ότι ένα τμήμα πληθυσμού συγκριτικά μεγαλύτερο με παλιότερα βιώνει συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Ετσι, λοιπόν, μετατοπίστηκε από τον άξονα της γενικόλογης αναφοράς ανάκτησης απωλειών, της επαναφοράς δικαιωμάτων στον άξονα αντιμετώπισης της «ανθρωπιστικής κρίσης», απευθυνόμενος αποκλειστικά σε μια συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων που βιώνουν συνθήκες εξαθλίωσης και αφήνοντας στο απυρόβλητο τη φτώχεια χιλιάδων άλλων εργαζομένων που μπορεί να έχουν ένα πιάτο φαΐ, μπορεί να μην τους κόβει η ΔΕΗ το ρεύμα, αλλά βιώνουν δραματικό περιορισμό της κάλυψης των αναγκών τους πολύ πίσω από ό,τι ζούσαν γενιές εργαζομένων πριν 20 χρόνια. Για όλους αυτούς ας βγει πρώτα κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ας ανορθωθεί η οικονομία και μετά βλέπουμε!
Αυτό, βεβαίως, «το βλέπουμε» έγινε ακόμα πιο περιορισμένο, όταν συνοδεύτηκε από διαβεβαιώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι τα μέτρα που προτείνει είναι τέτοια που μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς την κατάργηση των μνημονίων, ότι δεν κοστίζουν πολλά, παίρνουν υπόψη τις αντοχές της οικονομίας, την ανάγκη ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Οταν στελέχη του ρωτούσαν τους εκπροσώπους της ΝΔ: «πέστε μου ένα μέτρο που αφορά εργαζόμενους με εισόδημα πάνω από 700 ευρώ το μήνα»(!). Οταν στελέχη του από την τηλεόραση δηλώνουν καθαρά: «πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα 4ετίας για την ανάκτηση εργατικών - λαϊκών απωλειών» (Ν. Βαλαβάνη Δεκέμβρης 2014).
Επίσης, όλα αυτά τα χρόνια, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα δυσκόλεψαν, έβαλαν εμπόδιο στην ανάπτυξη αγώνων, απεργιών διεκδικήσεων που έθεταν ως στόχο το «δεν ζούμε με ψίχουλα» και που δεν διευκόλυναν το στόχο της κυβερνητικής εναλλαγής με πιο χαρακτηριστική τη στάση τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη.
Οι συνεχείς διαβεβαιώσεις στο κεφάλαιο ότι θα στηρίξει με κρατικό χρήμα τις επενδύσεις, ότι θα ρυθμίσει τα χρέη των επιχειρήσεων, θα δώσει κίνητρα για επενδύσεις, θα διευκολύνει με φοροαπαλλαγές, αλλά και οι εγγυήσεις για φτηνό ρεύμα στις λεγόμενες «ενεργοβόρες βιομηχανίες», τα προνόμια στους Ελληνες φαρμακοβιομήχανους, η στήριξη των μεγαλοξενοδόχων και άλλα πολλά διαμορφώνουν το περιβάλλον που δεν ανθούν ούτε κατακτήσεις, ούτε εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, ενώ μπαίνει ταφόπλακα σε κάθε σκέψη για ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών απωλειών.
Στο λεγόμενο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που επανεπιβεβαιώθηκε στο πρόσφατο διαρκές Συνέδριο οι «βαριές» δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο μπήκαν στην ίδια ζυγαριά με τα ψίχουλα προς τους πιο εξαθλιωμένους, εξανεμίζοντας τα δεύτερα.
Ερώτηση: Είναι λοιπόν δυνατόν να περιμένει κανείς ότι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ θα εξασφαλίσει έστω την ουσιαστική ανακούφιση των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων;
Ριζοσπαστης Παρασκευή 9 Γενάρη 2015